Lieve mensen

21 september

We rijden naar Baia Mare. In het noorden van Roemenië. Een prachtige route is het. Dan volgen we weg 18. Daar gaan we weer over een bergpas, de zoveelste want tunnels kennen ze hier niet. Er staat daar een waarschuwingsbord met 20 km. lang haarspeldbochten erop. Maar de route is wel heel mooi. In Desesti staat een prachtige houten kerk met oude fresco's. Die kunnen we helaas alleen maar door de ramen bekijken, want de kerk is dicht. We gaan naar een camping in Breb. Vanaf de weg is het nog 19 km. Het eerste gedeelte gaat nog wel. Maar later wordt het slechter en slechter. Waar de camping ligt blijkt een boerengehuchtje te zijn en de weg er naar toe wordt steeds slechter en smaller. Tenslotte rijden we over dikke stenen, het is allang geen grind meer. Teruggaan is geen optie. Toch moeten we op een gegeven ogenblik, want we nemen de verkeerde afslag. Het gaat maar net goed. Er volgen nog een paar honderd meters met een soort rivierbedding en dan zijn we er. Het is een mooi plekje, lekker rustig. Maar we zullen iedereen afraden om deze tocht te maken!

22 september

We kunnen de camper in het centrum van Sighitu Marmatiei parkeren. Dat stadje ligt tegen de grens van Oekraïne. Hier bekijken we het museum van de communistische tijd. Het is een voormalige gevangenis, waar in elke cel een thema wordt belicht. De Koude Oorlog, de strijd tegen de kerk, de politiek, een kaartenkamer met de locaties waar alle verschrikkelijke zaken hebben plaatsgevonden. Enkele miljoenen Roemenen zijn omgekomen of gemarteld of gedeporteerd. Het is een treurig beeld van de geschiedenis. Vlakbij ligt het huis waar Elie Wiesel zijn jeugd heeft doorgebracht. In de tuin staat een buste van hem boven een Davidsster. En in huis het verhaal van hem en zijn familie.

Dan rijden we naar een camping in Sapanta. Later begint het te regenen, zodat we niet meer buiten komen.

23 september

Eerst willen we nog het vrolijke kerkhof hier in Sapanta bezoeken. Eigenaardig hoor. Bussen vol toeristen komen kijken naar dit bijzondere kerkhof. Het is er hartstikke druk, maar omdat we vroeg zijn, moet de eerste bus nog komen. De souvenirstalletjes gaan ook open. Maar we komen natuurlijk voor het kerkhof. Het bijzondere aan dit kerkhof is, dat er ooit een man bedacht dat het wel aardig zou zijn om voor iedere overledene een versje te schrijven op de grafsteen (die overigens bijna allemaal van hout zijn) om het op te vrolijken. Er staat een portret van de overledene op in een pose die wat zegt over zijn of haar beroep. Eén van de versjes gaat zo:

Brandewijn is voor sommigen vergif

Kwalen en huilen brengt hij mee

Dit gebeurde bij mij allemaal

En plaatste mij onder jullie voeten

Zij die houden van brandewijn, luister

Leer van mijn ervaring en dood

Omdat ik de fles dicht bij me hield

Hier ligt Dumitru Holdis

Die jong stierf in de leeftijd van 45 jaar

Tot de dood gedreven door de fles, in 1958

We drinken nog koffie en gaan dan op weg. Langs de weg staan grote, luxe huizen, die de welvaart laten zien - zoals trouwens in heel Transsylvanië en de Bukovina. Al zal er achteraf toch wel armoede te vinden zijn. Soms staan er mensen langs de weg met een emmer paddestoelen, te koop. We wagen ons er maar niet aan.Op naar de camperplaats. Maar Tom wil ons zes kilometer over een boerenweggetje sturen. Die hebben wij genoeg gehad. Omrijden helpt ook al niet. Uiteindelijk komen we terecht in het dorp Balmazujvaros, zo'n 15 kilometer van de snelweg af. Hier vinden we een plaatsje achter de muziekschool, voor het hek van de priester van de katholieke kerk ernaast. Ach, met geestelijken hebben we goede ervaringen.....

24 september

De priester moest om half negen met zijn auto weg, maar er was genoeg ruimte voor hem. Gister had hij ons dat met handen en voeten ook al duidelijk gemaakt. Gek eigenlijk dat zo'n priester geen woord over de grens spreekt.

Als een inhaler ons iets duidelijk wil maken, stoppen we. Maar we kunnen niets vinden - of het zou een kapot lampje moeten zijn. Vreemd, in Roemenië waren er ook al mensen die ergens naar wezen. Om half één komen we aan op camping Arena, waar onze reis ook begon. Betalen kun je hier met forinten en euro's, handig want dan kunnen we ons Hongaarse geld opmaken. Als we een plekje hebben gevonden doet Alie een ontdekking: de linker achterband staat duidelijk lager dan de andere banden. We bellen de wegenwacht maar weer eens. Na drie kwartier komt er een wegenwacht. Hij pompt de band op, maar zegt dat we er mee naar een garage moeten; hij vertrouwt de band niet. Hij gaat voorop en drie kilometer verder is de garage. Dan blijkt al snel wat het probleem is, er zit een schroef in de band! De lucht ontsnapt langzaam en dat bevorderde niet de stabiliteit tijdens het rijden. Het kwam dus niet alleen maar van de harde wind. We moeten twee banden vervangen, anders sporen ze niet.

25 september

Voordat we vertrekken drinken we koffie in het zonnetje! Om elf uur rijden we Boedapest uit. Vanaf de M1 nemen we de afslag naar Slowakije. Om half twee gaan we de grens over. Per ongeluk rijden we te ver door, zodat we geen vignet kunnen kopen. Ook verderop, waar overal reclame wordt gemaakt voor zo'n vignet, lukt het niet, want daar moet je contant betalen en dat geld hebben we niet. Na tien kilometer lukt dat wel bij een pompstation. Erg behulpzaam zijn ze hier over het algemeen niet en ze kijken nogal nors. Ik moet naar 'de automaat', maar ik moet zelf maar uitvinden waar die staat en hoe die werkt. Later komt een andere bediende en die helpt me wel. Drie kwartier later passeren we de grens met Tsjechië. Ook hier moet je weer een vignet kopen bij een tankstation. Die moet je achter de voorruit plakken, terwijl in de andere landen een e-vignet gold, wel zo handig. In Svitavy konen we tot de ontdekking dat de camperplaats wegens wegwerkzaamheden onbereikbaar is. Met wat hulp van mensen in de buurt vinden we een parkeerplaats bij de polikliniek. Dan is het inmiddels zowat zeven uur.

Leuk dat jullie reageren!

Liefs van Alie en Jelte.

WACHT NIET TOT LATER, WANT ALS LATER IETS EERDER KOMT BEN JE TE LAAT