Lieve mensen, het einde komt in zicht

Donderdag 13 september

Vandaag is onze laatste klusdag. De klushuisjes liggen ongeveer nog 20 km van het dagcentrum. Enkele groepsleden gaan met homecare mee om mensen op het platteland van dienst te zijn. Ze zien daar mensen die onder erbarmelijke omstandigheden in een stal leven. Zij gaan met een auto en een verpleegkundige op stap. Ze komen één keer per week bij de mensen langs.

Het laatste huisje wordt opgeleverd. Ligt midden in de maïsvelden. Bijzonder, want hier woont een oude vrouw die niet meer voor zichzelf kan zorgen. Er wordt een extra kamer klaargemaakt, zodat haar dochter met drie gehandicapte kinderen bij haar in kan wonen en haar kan verzorgen. Ach, hoe moeilijk is het om hier keuzes te maken. Er zijn zoveel mensen die het moeilijk hebben.

De rest van de ploeg is aan het werk op het daycarecenter. Er is veel rommel na de hevige stortregens. Jelte hangt met nog iemand twintig nieuwe lampen op. De oude zijn afgekeurd door de brandweer.

Vrijdag 14 sept op één na de laatste dag!

Het is al weer de laatste dag dat wij vanaf de camping naar het dagcentrum gaan. Het wordt een speciale dag, want we gaan voor iedereen zingen en dansen en we gaan spelletjes met hen doen en ook pannenkoeken en wafels bakken. Iedereen kan proeven met naar believen suiker, stroop of nog iets anders. We beginnen met een toespraakje, gevolgd door zingen met Alie op de trekzak. Daarna doen we een dansje. Een aantal ouderen kegelen met waterflessen, spijkerslaan of doen stoelendans. Vooral dat laatste is onder begeleiding van Alie een groot succes. De oudjes glimmen van plezier en zijn geweldig fanatiek. Anderen die niet meer zo mobiel zijn, kijken vergenoegd naar het schouwspel. Tenslotte zingen en dansen de ouderen voor ons. Met toespraken van o.a. Veronica wordt de morgen afgesloten. We krijgen allemaal een zakdoekje met onze naam erop en 'multsumesc': bedankt. Het wordt een grote knuffelparade en het is ontroerend om te zien hoe blij deze mensen zijn. Een vrouw geeft mij een halve liter cognac. Je kunt dat niet weigeren, maar wat heeft zij zich hiervoor moeten ontzeggen?

Veronica houdt een mooie toespraak voor het eten en heeft ook enkele presentjes: een doosje bonbons en voor de dames een gehaakte roos en voor de heren een stel gebreide sloffen. Die lijken niet zo groot, maar als ik ze pas tot hilariteit van iedereen, gaat het prima. Nooit meer koude voeten dus. Bij de deur krijgen we nog een tasje met een verrassing, een mooi versierd gebreid tasje. Eindelijk gaan we naar de camping met heel veel mooie herinneringen aan bewogen, drukke en emotionele weken. De rest van de dag doen we niet zoveel meer. Maar dan is het ook al weer vijf uur geweest. Rust!

Emotioneel afscheidsfeest

Op zaterdag hebben we een afscheidsparty georganiseerd voor alle medewerkers, op de camping. Het wordt een groots feest. Leden van het personeel hebben flesjes sterke drank meegenomen, die in ieder geval de Moldavische mannen die anders nogal stijfjes waren, behoorlijk opvrolijken. We zingen en dansen. Ook eenkleindochter van de technische man gaat voor ons zingen. Iemand van onze groep zingt een mooi lied. Veronica de directrice leest nog een brief van de burgemeester van Otseni voor, waarin hij zijn diepe respect en waardering uitspreekt voor wat wij voor enkele inwoners van zijn dorp hebben gedaan. Belangrijk dat bestuursinstanties waardering hebben voor de ouderenzorg. Om zes uur nemen we afscheid. Dat is erg emotioneel, je hebt een bijzondere band opgebouwd met deze mensen. Keukenpersoneel had nog allemaal hapjes gemaakt en één van de dames vertelde me dat ik de grapefruit wel kon eten, zij had speciaal rekening met mij gehouden. Als de taxi voor staat moeten we echt afscheid nemen, nu voorgoed. We krijgen omhelzingen, heel veel kussen, tranen vloeien. Het is moeilijk om aan te geven hoe dat voelde. Alsof je hele goede vrienden voor altijd dag zegt. Al willen sommigen van ons volgend jaar wel weer komen!

De laatste dag op de camping

Vanmorgen hebben vijf campers de thuisreis aanvaard. Wij blijven nog een dagje uitrusten. Toch gaan we met zijn allen nog een paar uurtjes naar de markt in Straseni waar van alles te koop is - zowel nieuwe spullen als tweedehands. Je komt bij de markt door een loopbrug over te lopen, boven de weg. Maar veel mensen nemen die moeite niet en lopen gewoon over de spoorrails.

In de avond gaan we samen naar een restaurant, waar we heerlijk eten en we gezellig samen zijn. Om negen uur zijn we terug. Einde van de laatste dag op deze camping.

We kunnen met een blij en goed gevoel terugkijken op dit prachtige project. Respect voor de mensen die hier werken met veel liefde en passie.

Een hartelijke groet van ons

WACHT NIET TOT LATER WANT ALS LATER IETS EERDER KOMT BEN JE TE LAAT