Lieve mensen

Dit is een lang verhaal, maar we komen er gewoon niet aan toe om alles op de website te zetten. Jullie houden een paar dagen tegoed.

Iedereen bedankt voor alle lieve reacties, wij vinden het ontzettend leuk al die goede en warme woorden. Dat steuntje in de rug hebben wij hier hard nodig, want de toestanden zijn hier zo ontzettend schrijnend. Alle klussers kunnen na afloop van zo'n klushuisje het niet droog houden. Lichamelijk is het heel zwaar. Wij worden half negen opgehaald, rijden zes km in 20 min. over een hele hele slechte weg om in bij het dagcentrum te komen. Als je nog niet helemaal bij je positieven was, ben je het nu wel, en meestal rond zes uur weer thuis, vlug eten en dan 8 uur de briefing over wat we hebben meegemaakt en wat wij de volgende dag gaan doen. Maar ook emotioneel krijgen wij er van langs. Rond tien uur zijn we terug in de camper, dan is iedereen bekaf.

Vrijdag 7 september hebben we met ouderen een excursie naar het mooie klooster van Capriana. We halen ze op en al die mensen hebben hun mooiste kleren aangedaan. Tasje in de hand. Ze kunnen bijna niet in de camper komen zo stijf en stram zijn ze. Ook wil één mevrouw niet vast. De tolk erbij, en het komt klaar. Maar op de terugweg willen ze een andere camper proberen. Wij proberen met handen en voeten wat met hun te praten. Het klooster bestaat uit een zomer- en een winterkerk en verblijven voor monniken. Ze leven volgens de regels van Athos in Griekenland. Vroeger in de communistische tijd werden deze gebouwen overal voor gebruikt behalve voor religieuze doeleinden. Maar nu is alles prachtig gerestaureerd. Volgens de priester heeft de president zelf opdracht gegeven het klooster te restaureren. Van gemeenschapsgeld natuurlijk. Dat zal ongetwijfeld enorm veel geld hebben gekost. Geen wonder dat de wegen hier zo slecht zijn. Niettemin, het klooster is schitterend met prachtige fresco's. En de oudjes genieten zichtbaar. Iconen worden gekust. En na afloop hebben we een gezellige picknick. Alie pakt haar trekzak en gaat spelen en de rest zingt mee.Tenslotte krijgen we nog een lekker ijsje en tegen vieren is het schoolreisje afgelopen.

De volgende dag heeft een andere groep ouderen weer een ander klooster bezocht.

Op 9 september hebben wij een vrije dag. Om uit te rusten, dat is wel hard nodig maar toch gaat bijna iedereen mee op excursie want de grootste wijnkelder van de wereld willen wij zien.

Eerst gaan wij Chisinau bekijken, de hoofdstad met 800.000 inwoners. Het is een moderne stad in die zin dat je er alles kunt krijgen. Maar verder vinden we het nogal saai, met fantasieloze betonbouw uit het communistische tijdperk. De kathedraal is dan nog wel aardig en er is net een doopdienst gaande. Drie stukjes haar worden afgeknipt en de naakte boreling wordt ondergedompeld. De priester prevelt wat en hij wordt beantwoord door een minikoortje van twee vrouwen, die prachtig zingen.

Dan reizen we naar Milesti Micii. Hier is de grootste wijnkelder ter wereld met 200 kilometer aan gangen. Die gangen zijn uitgegraven toen er stenen nodig waren om huizen te bouwen. Nu liggen overal grote wijnvaten en enorme voorraden flessen opgeslagen. Soms al veertig jaar oud en die zijn het duurste: 1500 euro per fles. Je kunt een stukje van de kelder huren voor 200 euro, daar kunnen dan 50 flessen in. De Republiek Moldavië bewaart hier ook een serie dure wijnen, als een soort goudvoorraad. Dan volgt een wijnproeverij.Na deze mooie belevenissen gaan we terug. Het is al bijna donker als we terug zijn.

Maandag 10 septemberWe worden vandaag opgesplitst. Alie gaat naar het daycarecenter en ik met met ouderen naar de dierentuin. Maar omdat het constant regent, wordt dat veranderd in het museum in Chisinau. Ik heb twee oudere dames bij me en een verpleegkundige. De mensen zijn blij dat ze even weg kunnen. Maar plotseling is er een probleem, de motor wil niet meer starten. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Niemand van de andere reisgenoten heeft er verder verstand van. Ik wacht nog een poosje en start nog eens. Niets. Dan maar de wegenwacht gebeld. Na een gesprek van elf minuten moet ik nog wachten, maar na twee uur nog niets. Maar weer gebeld. Na ruim drie uur is er contact geweest met de hulpcentrale in Moldavië. Zij zullen mij bellen... Ik sta ondertussen alleen, want alle anderen zijn vertrokken.

Tenslotte arriveert er een takelwagen, die nauwelijks groter is dan de camper. Het is een hele toer om de camper op de wagen te krijgen, maar tenslotte lukt het. Ik hou mijn hart vast als we nog een heel eind moeten rijden over de slechte wegen naar de garage van deze Moldavische wegenwacht. Het laatste stukje moet er eerst nog gesnoeid worden, anders kunnen we er niet langs. De monteur heeft wat moeite om Engels te lezen en ik kan hem amper helpen met dat technische gedoe. Hij heeft wel ontdekt met de computer dat het probleem U1600 is. Nu nog het probleem oplossen....Intussen belt Alie, zij heeft alvast een appartement in het daycarecenter voor ons geregeld! Vlada heeft een taxi geregeld voor Jelte. Om kwart voor zeven ga ik met de taxi naar Straseni. Daar kom ik aan om half acht. Alie staat mij al op te wachten, samen met Chrit en Marij.

Alie heeft vanmorgen stoelen bekleed en de armleuningen eraf gehaald en geschuurd en weer gelakt. De hele dag onder een afdakje gewerkt, het was koud en het heeft de hele dag geregend. Alie had ook niet goede kleding aan. Helemaal verkleumd. En dan hoort ze ook nog van Jannes en Jan dat Jelte z'n camper ermee opgehouden is en wordt weggesleept naar Chisinau.

Ik krijg nog warm eten en kan koffie zetten. Voor Jelte halen ze nog iets op om te eten. Geweldig ze zijn zo lief en bezorgd over ons.

Dinsdag 11 september We gaan met Veronica op stap om inkopen te doen. Het bedrag wat we hebben gekregen is inmiddels aangegroeid tot 3461 euro. We gaan naar grote zaken, die meubels hebben (een sofa), electro (stofzuiger, wasmachine en waterkoker), huishoudelijke zaken (ontbijtborden, platte dinerborden en kopjes) en een lampenzaak (20 lampen).De andere borden waren van papier en waren niet goedgekeurd vanwege brandveiligheid. We hebben het geld nog lang niet opgemaakt, maar Veronica kan de rest bestellen. Het is al vier uur als we terug zijn en dan rammelen we van de honger. We hadden nog niks gehad. Gelukkig staat de lunch warm klaar! Alleen in de soep zit vermicelli. Jelte kan dat niet eten, maar hij krijgt mijn portie warm eten er wel bij. Ik eet wel brood. Gedurende de dag is er regelmatig contact met de garagehouder. Het probleem is nog niet opgelost. Hij zegt nu dat er een connectionproblem is tussen de mobiliser en de antenne. Wat dat betekent, weten we niet. Morgen moeten we in ieder geval naar de camper om noodzakelijke dingen te halen, o.a. medicijnen. Vanavond krijgen wij weer warm eten. Maar bij Jelte zit om de vis paneermeel. Dus hij kan dat niet eten. Wij moeten nog even naar de winkel en mogen de auto van het centrum gebruiken want het regent pijpestelen, zo hard dat er rivieren water door de stad stromen, waar blijkbaar helemaal geen riolering is. Dan praten wij nog met Erik Zeevalk van de NKC, de voorzitter daarvan, die hier is om met eigen ogen te kijken hoe alles reilt en zeilt. Hij heeft ook gehoord van onze pech met de camper en vindt het ontzettend sneu voor ons.

Woensdag 12 september Om negen uur is er ontbijt, deze keer met gepaneerde vis. Ik eet er per ongeluk een stuk van. Later doen ze beter hun best om iets glutenvrij te maken en in de loop van de morgen komt Veronica ons zelfs twee glutenvrije broden brengen! Katja regelt voor ons een taxi, die ons naar de garage brengt. De garagehouder vertelt dat de camper bij een andere garage staat, die het probleem blijkbaar kan oplossen. Dus rijdt de taxi ons daarheen. Er blijken alleen maar Russen te werken, die geen woord Engels spreken. Met handen en voeten beduidt deze garagehouder ons dat de camper 'fixed' is om vier uur. De taxi brengt ons dan naar een groot winkelcentrum, waar wij ons vier uurtjes moeten vermaken. Ik speel een dampartijtje op een straatbord tegen een lieftallige Moldavische, die mij uitdaagt maar er niet veel van kan. We drinken koffie in een luxe restaurant, € 1,50 per kop koffie. Op een bankje gaan we dan wat zitten lezen. Dat is blijkbaar erg vreemd want, zo horen wij, Moldaviërs gaan niet lezen op een bankje. Twee jonge mensen komen een praatje aanknopen, een student en zijn zuster. Leuk dat je eens Engels kunt praten met Moldaviërs. Dan is het tijd om naar de garage terug te gaan. Deze keer brengt een taxi ons voor zestig lei. Gelukkig, de camper is klaar! Nog een beetje ongelovig kijken we elkaar aan, maar het is waar! We appen iedereen en we krijgen allemaal leuke reacties. De nota bedraagt 3900 lei. Ik heb maar 3240, maar euro's worden ook geaccepteerd. We hebben een briefje van tien en nog een heleboel munten. Maar die wil hij niet hebben, hij geeft ons een hand en zegt:'OK'. Nou, omgerekend kostte de reparatie 175 euro. Op het daycarecenter worden we heel warm onthaald. De stafleden Veronica, Katja en Vlada vertellen dat ze erg over ons in zaten. We eten nog wat, ontruimen de kamer en vertrekken naar de camping. Daar komt iedereen op ons af, omhelst ons, Kees toetert iedereen bijelkaar. We zijn als groep weer compleet. Wat een goede sfeer en een hecht team zo met z'n allen.

Lieve groet aan iedereen

Na alle strubbelingen gaat alles naar wens

WACHT NIET TOT LATER WANT ALS LATER IETS EERDER KOMT BEN JE TE LAAT